zamyśleniu, jakby przestali wiedzieć, czy będziemy, czy nie<br>będziemy się modlić za burmistrza. Dopiero z łóżka prawie chorym głosem<br>odezwał się wujek Władek:<br> - Już on tylko dusza teraz. Na konia nawet już nie wsiądzie. - I<br>nagle się ożywił, jakby już wyzdrowiał. - A ciekawym, co też z tym<br>koniem jego zrobią? Podpytałby się tam ojciec, czy nie będą go<br>sprzedawać?<br> - Zaraza - dziadkiem aż zatrzęsło. - Szkoda, że nie powiedziałem<br>temu, co spisywał, żeś zdrowy jak byk. Suchoty, zaraza.<br> Na co wujek Stefan, żeby załagodzić wiszącą w powietrzu kłótnię,<br>powiedział:<br> - Co taki koń, ni do pługa, ni do wozu.<br> - To pod wierzch by się