struktura własności jest skoncentrowana, a więc gdy istnieje inwestor strategiczny, można przyjąć, że posiada on wystarczające bodźce i wystarczającą władzę pozwalające na narzucenie swojej woli dyrekcji. Kosztem tak skoncentrowanej struktury własności jest jednak ryzyko wywłaszczenia akcjonariuszy mniejszościowych. Natomiast w przypadku rozproszenia własności, akcjonariusze mogą nie być zainteresowani w kontrolowaniu dyrekcji. Pojawia się wówczas problem kontroli menedżerów, którzy, realizując swoje własne interesy, mogą narazić na szwank interesy akcjonariuszy. Podkreślają to często politycy będący zwolennikami utrzymania własności państwowej: rozproszenie własności w nowoczesnych korporacjach powoduje, ich zdaniem, że zachowanie prezesów firm prywatnych nie różni się od zachowania dyrektorów przedsiębiorstw państwowych. W obu przypadkach nadzór właścicieli