wspomnienia? Gdzie tkwi szczęście? Aktualnie, właśnie to głuszcowe wspomnienie cenniejsze będzie dla mnie od wszystkich marzeń. Na jak długo? O czym jeszcze nasz Hubert śnić każe, zanim to coś przeżyć pozwoli? A na razie żal będzie wyjeżdżać. Chyba już tu nie wrócę, choć chciałoby się móc jeździć na Białoruś czy Polesie jak można było kiedyś, dawno temu. Jest rok 1998. Prawdą jest, że im dalej na wschód tym więcej zachodu kosztuje taki dewizowy wyjazd. Szkoda! Na pewno jednak nigdy nie zapomnę wilgotnego zapachu tego boru sosnowego, czaru tej pieśni czy emocji podchodu. Może jednak da się kiedyś wrócić "Do tych pagórków