dziewczynkę po głowie i przełknął ślinę. Wcale nie miał ochoty wysiadać, gdy tak gładził ręką główkę małej, lecz winda zatrzymała się nieubłaganie na jego piętrze. Na wojnie jak na wojnie, trzeba.., ech.., wysiąść. Umiał sobie wiele wytłumaczyć, a przez to z pewnych rzeczy zrezygnować, choć wzruszyło go to nieoczekiwane spotkanie. Pomaleńku otwierał drzwi do mieszkania jakby bał się, że każdy gwałtowny ruch zgasi przyjemne wspomnienie. <br>Otworzył drzwi i włączył odbiornik telewizyjny oraz radyjko. Kawalerka wypełniła się ciepłymi dźwiękami. "Gdybym miał piloty.." westchnął "wszystko odbywałoby się dużo szybciej". <br>Pan Jan był zwyczajnym człowiekiem. Zupełnie, że zwyczajnym. Każdego ranka w ramach zabijania czasu