nią - ciągnął dalej <br>Adam. - Poszedłem z kartką. Żeby położyć <br>w pokoju, nie rzucać przez okno. Niech wie, co o niej myślimy. <br>Napisałem, co trzeba. Tak sądziłem...<br>- Robisz postępy - pokiwał głową Pinokio. <br>Oczy znów miał bez blasku. - Rozumiem, że cię <br>nie zapraszała.<br>- Zgadza się.<br>- Jak wszedłeś?<br>- Okno. Nawet nie było zamknięte.<br>- Poniekąd nowina - powiedział niedbale okularnik. <br>Wypukłe źrenice znów się zmieniły, nie miały <br>już nic z bezruchu lalki. Patrzyły dziwnie, ale Adam wytrzymał <br>to spojrzenie.<br>- Poszedłem przez kudłacza. Tego od serdelków. Niczego <br>przedszkolak. Sam jak kołek od urodzenia...<br>- Ma nianię! - roześmiał się Pinokio. - W spodniach, <br>ale to nic.<br>- Ma bogaty życiorys - nie