tego wykorzystać. Ważne jest to, jak ja będę się z tym czuł. To tak, jakby do malowania fabrycznych kominów zatrudnić człowieka z lękiem wysokości. Ile czasu upłynie, zanim zacznę traktować pacjentów tak jak dotąd, z rezerwą, lecz bez strachu? Czy Walas też boi się lub bał się kiedyś pacjentów? A Pracka? A Wiśniewski? Albo ci lekarze tutaj? A może nie boją się, bo nigdy nie uświadamiali sobie, tak jak ja dotychczas, realnego zagrożenia albo rzeczywiście zagrożenie ze strony chorych wobec personelu jest znikome w porównaniu z tym, jakie stanowią dla siebie pacjenci, jeden dla drugiego. Być może nawet sami pacjenci nie