ideologii. Z grona młodszych prozaików, którzy doświadczyli stanu wojennego, a następnie zaznali też dłuższego lub krótszego pobytu za granicą, wyszły przynajmniej dwie poważne, przy tym diametralnie odmienne, próby samodzielnego opowiedzenia się wobec historii: Zbigniewa Kruszyńskiego, autora powieści pt. Schwedenkruter i Szkice historyczne, oraz Olgi Tokarczuk, głównie jako autorki powieści pt. Prawiek i inne czasy.<br><br>&lt;gap reason="sampling"&gt;<br><br>Sprawa przyszłości "literatury miejsca" jest sprawą ważną, bo to ona ostatecznie przesądzi o znaczeniu tego nurtu poszukiwań literackich, tego zbuntowania się literatury przeciwko idei dokumentowania czasu, dokumentowania historii, które staraliśmy się tu zrekonstruować.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div sex="m"&gt;<br> Zbigniew Jarosiński<br><br>&lt;tit&gt;Proza dokumentu osobistego&lt;/&gt;<br><br> W końcu lat siedemdziesiątych krytycy zaczęli zauważać, że czytelniczą