niebo, a siedem milionów siedemset siedemdziesiąt siedem tysięcy aniołów zaczęło śpiewać słodkim chórem śliczną piosenkę o szczęśliwym ludzkim sercu. Potem się niebiosa zasnuły chmurami, aby niewinne skrzydlate istoty, brzydzące się kłamstwem, nie widziały sromotnie zawstydzonej twarzy pana, profesora.<br>- Ja jestem stanowczo pomylony! - rzekł on z najgłębszą wiarą w swoje słowa. - Przebacz mi, Wandeczko! Dumas rzucił mi się na mózg. A ten chłopak...<br>- List, list! Prędko, niech stryjaszek odda list!<br>Niecierpliwym ruchem rozerwała kopertę i czytała list łakomym wzrokiem.<br>- Jest nowa awantura! - zawołała zdyszanym głosem. - Ukradli cały dom?! - krzyknął profesor.<br>- Nie, tylko inne drzwi...<br>Przedziwną tę nowinę list oznajmił ze wzburzoną trwogą