ale tak naprawdę czas nigdy nam się nie dłużył, mimo, że musieliśmy spokojnie siedzieć, nie wolno było klęknąć ani wstawać. Gdy dojeżdżaliśmy do stron rodzinnych mamy, radośnie zwracała nam uwagę na to, jak inaczej tutaj mówili ludzie i jakie śliczne okrągłe czapeczki nosiły tutejsze kobiety i inne tym podobne sprawy. Przejeżdżaliśmy przez znane jej wsie, a w końcu wjeżdżaliśmy na ziemie Hülsenów11 , ludzie wydawali okrzyki radości i nareszcie docieraliśmy do samej Barzyny. Upojne przyjęcie, niespodzianka za niespodzianką, radośnie witani przez Amelyjkę i Frycka, dwie zacne dusze. Po tych wprawdzie ciekawych, ale przecież często osobliwych nocach spędzonych na kwaterach w gościńcach, łóżka