razu zrobiła się mokra, jak gdyby podłożył ją pod kran z wodą''.<br>- Ile minut? - wrzeszczał chirurg Tamten. - Czterdzieści trzy, panie dyrektorze.<br>Twarz chirurga była pochylona nad samą raną, docent łyżkę wsunął w głąb jelita, chirurg widział przed sobą wśród krwawego płynu i skrzepu wyrostek robaczkowy zlepiony z guzem pękniętej trąbki...<br>- Puls?! - krzyknął. - Sehr gut...,<br>- Dodać eteru! - i chirurg wygrzebał z brzucha garść krwawych strzępów. Cisnął je na podłogę.<br>- Doskonale... - rzekł docent chłodno, a chirurg wrzasnął:<br>- Ile minut?! - głos miał zachrypnięty. - Pięćdziesiąt jedna, panie dyrektorze. - Szew do otrzewnej.<br>Brzęczały instrumenty, Rubiński przewlókł nitkę przez półokrągłą igłę, docent chwycił igłę pensem. Imadło zamknęło