Najwyższego kocham.<br>- Pamiętaj. Polek kopnął go niemocno na pożegnanie i skoczył szybko pomiędzy mokre od wieczornej rosy krzaki leszczyny. Zbiegł w dół ku białej łące, skrył się w oparach. Bulgocące bagno było przenikliwie zimne. Spękane nogi zamokły już, poczęły piec jakby nakłuwane tysiącem igieł. Prawie po omacku szedł w stronę Puszkarni przez tę mgłę nocną, jak po dnie jeziora snów. Naraz z gęstej bieli wypłynął cicho węgieł budynku starej papierni, niczym dziób wielkiej korwety. Polek dotknął ręką mokrego tynku, który kruszył się w palcach. Skręcił w lewo i wodząc dłońmi po ścianie jak ślepiec, dotarł do wierzei fabrycznych. Były mokre, pokryte