Pan Jankowiak spojrzał na nią nieśmiało spoza swoich okularów i uśmiechnął się do niej, okazując na swój skromny sposób, że cieszy się razem z nią. Miała uczucie, że on doskonale rozumie, co ona czuje, i nawet - że wie, o czym przed chwilą myślała. Podparła brodę ręką i przytuliła się do Pyzy, która zawisła na jej drugim ramieniu. Laura przesłała jej dłonią pocałunek z przeciwnej strony stołu.<br>- Jedz, mamusiu - powiedziała serdecznie. - Zrobiłam ci pyszną pastę na chlebek.<br>A Gabrysia poczuła nagle, że chyba po prostu pęknie, jeśli natychmiast, natychmiast, natychmiast nie zaśpiewa - całą piersią i na cały głos, bo tylko taki głośny