w 1920 r. broszurze <name type="org">Ministerstwa Sztuki i Kultury</>, poświęconej zagadnieniom opieki nad zabytkami, podkreślono konieczność ochrony zespołów urbanistycznych i takiego kształtowania otoczenia zabytku aby maksymalnie wydobyć jego walory. Pojęcie zabytku rozszerzone zostało na całe zespoły budowli i dzielnice miast. Wzmiankowana broszura odzwierciedlała stan obowiązujących nowych, już polskich przepisów prawnych. Dekret <name type="org">Rady Regencyjnej</> z listopada 1918 r., dotyczący ochrony zabytków w odrodzonym państwie polskim, mówił bowiem o grupach zabytków miejskich i wiejskich, o ochronie rozplanowania starych miast i dzielnic staromiejskich, a więc przestrzennych zespołów zabudowy ulic i placów. Te zasadnicze, dla kwestii ochrony zespołów urbanistycznych, stwierdzenia weszły jedynie w nieco zawężonej formie do