subiektywne odczucie pozycji jednostki, a w konsekwencji - jej samoocenę. Poszukiwania rozpoczęte przez Hymana kontynuował przede wszystkim Stouffer oraz jego współpracownicy w badaniach nad procesami przystosowania żołnierzy armii amerykańskiej (1949), posługując się pojęciem względnego upośledzenia. Szczegółowej reinterpretacji ich wyników jako podstawy do budowy zrębów teorii grup odniesienia dokonali następnie Merton i Rossi (1949). Niemal w tym samym czasie, kiedy Hyman rozwijał koncepcję układu porównawczego, Newcomb (1943), badając wpływ związków z określonymi grupami na podstawy jednostek, wprowadził pojęcie nazwane później przez Kelleya (1947) normatywną grupą odniesienia. Ten kierunek badań nad grupami odniesienia kontynuowany był przede wszystkim przez Sherifa (1948), a także innych badaczy