Jasia, a potem Małgosię... Muszę natychmiast otworzyć oczy i spojrzeć w górę. Jest. Przygotowany do skoku. Rozkołysany. Błyszczący czarny pocisk na śliskiej tafli. Już wyczuł czułkami moje przerażenie. Szuka mnie. Skrob, skrob. Zmęczony, ale szczęśliwy. Bliski celu. Jeśli mnie dotknie - umrę. A ona mówi, że Karaluchy żyją tylko w kuchni.<br>Rozmowa z Mary nie przyniosła Jakubowi pocieszenia. Co mu z tego, że podobno takie ataki mogą się zdarzyć w śpiączce. Nic to nie zmienia. Był już zmęczony. Owszem, cieszył się z nowego lekarza, cieszył się z nowego pokoju Marii. Ale jego poszukiwania? Wciąż w środku labiryntu. Rozpaczliwa miłość do ojca, nienawiść