Piłsudskiego, że odmówiłem. Mimo iż był to przykry zawód dla piłsudczyka-Rygiera, przyjął moje oświadczenie do wiadomości i w jego stosunku do mnie nic się nie zmieniło. <br> Jeżeli jednak mógłbym, po sześćdziesięciu z górą latach, zdobyć się na cień pretensji, czy żalu do któregoś z moich pedagogów, to właśnie do Rygiera. O to może, że poprzestał na chwaleniu mnie, stawianiu piątek i organizowaniu moich popisów przed kolegami. Miał niewątpliwie dużo więcej do powiedzenia o literaturze i życiu poza tym, czego użyczał nam ze szkolnej katedry. Mógłby mi więc coś z tego udostępnić. Tak się jednak nie stało. A że ojciec opuścił