Lex Romanorum nabrała cech prawa zwyczajowego, co zresztą pozwalało mimo braku legislacji dostosowywać się do zmian społecznych. Po drugie, zarówno w czasach Rotariego jak i Liutpranda monarchia była wspólnotą longobardzkich wojowników, którzy stanowili jedyne "źródło suwerenności"55 i mieli monopol udziału w sprawowaniu władzy świeckiej. Głęboka nierówność polityczna Longobardów i Rzymian miała istotne konsekwencje, gdy idzie o ich faktyczną pozycję majątkową i społeczną. Według prawa Longobardów żyło wielu skromnych wojowników, ale było to zarazem prawo niemal wszystkich zamożnych i wpływowych osób świeckich. <br>Według prawa Rzymian żyli jednak, bez względu na pochodzenie, ludzie stanu duchownego. Stefano Gasparri zauważył nie bez racji, że