jego bezsilności. Moje własne życie ratował tak wytrwale, tak skutecznie bronił mnie przed chorobą. Tyle razy z nutą pewności w głosie stwierdzał, że już niedługo moje serce można będzie zoperować i że po zabiegu powrócę do zdrowia.<br>Będziesz żyła - mówił - i jego słowa jak ożywczy eliksir wzmacniały moją słabnącą nadzieję. Słuchałam jego słów, pozwalałam sobie robić zastrzyki i bez słowa skargi połykałam wszystkie gorzkie medykamenty. Tymczasem jednak męczył mnie każdy krok, w nocy kołatanie serca nie pozwalało mi zasnąć i dokoła umierali ludzie.<br>&lt;page nr=82&gt; Po krótkich pertraktacjach z kliniką kardiochirurgiczną w Poznaniu profesor postanowił mnie tam wysłać. W klinice tej operował jeden