sztywno opodal. Ja w swoim fotelu siedziałem również bez ruchu. Spoglądałem przed siebie, w olbrzymie okno, do połowy zasłonięte ciężkimi malinowymi portierami. Panowała cisza. W sali obok, do której drzwi były uchylone, również. Po kilku minutach zadźwięczał stamtąd delikatnie dzwonek. Zrozumiałem, że to na mnie. Zwróciłem spojrzenie w stronę służącego. Skinął głową.<br>Sala, do której wszedłem, była większa od poprzedniej. Zapełniały ją meble dopasowane do niej wymiarami. Rozejrzałem &lt;page nr=158&gt; się. Przy jednym z okien stało biurko. Siedział za nim ksiądz o ładnej, młodej twarzy i oczach bez wyrazu, którymi przyglądał mi się przez cały czas, kiedy starając się wykonać to możliwie spokojnie