liczbę zbadanych dotąd włókien, a w liczniku - ile razy dotychczas znalazło się włókno, odpowiadające co najmniej standardowej długości. Gdy w kolejnym przypadku badanie daje wynik ujemny, licznika nie zmieniamy. Otrzymujemy w ten sposób ciąg ułamków wyrażających częstość występowania interesującego nas zdarzenia (napotkanie włókna odpowiedniej długości) wśród zbadanych dotychczas przypadków, np.:<br>&lt;gap&gt;<br> Spodziewać się można uzyskania drogą doświadczenia takiego wyniku, iż ułamki występujące w tym ciągu, gdy będziemy coraz to powiększali liczbę zbadanych przypadków, wahać się będą zapewne w pobliżu jakiejś wartości L (np. w pobliżu wartości ), przy czym wahania te będą stopniowo coraz mniejsze. Spodziewać się też można, iż począwszy od jakiegoś odpowiednio