jego kolega z MoMA, Alan Blackburn. Wkrótce zdolni do wszystkiego młodzi ludzie znaleźli mecenasów w postaci sławetnych postaci ówczesnego życia politycznego w Stanach Zjednoczonych, Williama Lemke i ojca Charlesa McLaughlina. Otrzymali od nich niezbyt wielkie fundusze, to prawda, ale - co ważniejsze - platformę działań pod auspicjami organizacji politycznej McLaughlina, Narodowej Unii Sprawiedliwości Społecznej.<br> Pod koniec lat trzydziestych Philip Johnson coraz częściej zabierał głos publicznie, coraz wyraźniej definiując swoje poglądy na temat sprawiedliwości społecznej i proniemieckich sympatii. Mogłabym za Sorkinem podać co smakowitsze cytaty, ale wykładnik poglądów Johnsona sprowadza się do dość niewyszukanej mieszanki prymitywnie pojmowanego darwinizmu i materializmu. W 1939 roku Johnson przebywał