organizacyj psychofizycznych. Dać ludziom własne szczęście zdobywać - to nic innego jak wprowadzić ich w takie warunki, gdzie i na zbrodnię, i na dobroć będą mogli sobie pozwolić bezkarnie; podczas gdy dzisiaj - mógłby powiedzieć Stendhal - i jedno, i drugie jest niebezpiecznym zbytkiem, a rządzą narodami obłudne półzbrodnie i półcnoty. Stąd kult Stendhala dla tych epok, które były skłębione, burzliwe, bujne - gdy nie było żadnych więzów, żadnych hamulców dla wspaniałych, dionizyjskich osobowości. Kult dla Włoch odrodzenia, dla Francji szesnastego wieku, dla Napoleona. Nietzsche, gorący wielbiciel Stendhala, którego nazywał "swoim zmarłym przyjacielem", w podobny sposób szukał w przeszłości przeciwwagi dla własnych nikczemnych czasów. To