pokazać przyszłość, ile raczej stworzyć nową rzeczywistość z całą jej przeszłością i mitologią. Dlatego muzyka musiała nawiązywać do bohaterskiej tradycji. Williams zdecydował, że najlepiej do tego nadaje się jego ulubione brzmienie symfoniczne, typowe dla muzyki orkiestrowej drugiej połowy XIX wieku. Oczywiście przydały się nie tylko motywy twórczości Jeana Sibeliusa, Richarda Straussa czy Antonina Dvofaka, ale też lektura kanonu orkiestrowej muzyki filmowej z lat czterdziestych i pięćdziesiątych.<br>Własną muzykę Williams skomponował opierając się na dziewiętnastowiecznyc wzorcach - stworzył prawdziwą symfonię, gdzie temat przewodni pojawiał się w różnych wariantach. Jak wspominał po latach, ów nieomylnie rozpoznawany do dzisiaj motyw miał być jednocześnie ilustracją postaci