wszystkiemu co nie ludzkie mężnie wziąć na barki ciężar niedoli bliźniego. Umieć w cichości ducha przyglądać się swoim działaniom na jego rzecz. Już teraz z o dwu stron - i ze strony będących w dramatycznym położeniu powodzian, i nie znających jeszcze rozmiarów klęski przedstawicieli władz państwowych, brak jest podpory wobec zamiarów Stwórcy, wpisanych w ekonomię zbawienia. Ani zatem zimna pewność władz, ani w desperacji wyrażane żale i pretensje powodzian niczego już nie cofną. Tu potrzebna jest miłość. I tylko w oparciu o nią można odbudować życie poszkodowanych, przywrócić ufność w drugiego człowieka oraz w umiejętność obywatelskiej samoorganizacji. Potwierdza to moją wielką wiarę