dopiero wtedy, gdy załamała lot i pomknęła w dół. Jeździec zwisł z konia, z ramienia sterczała mu opierzona brzechwa. Ale nie spadł. Wyprostował się i krzykiem popędził wierzchowca do ostrzejszego galopu.<br> - Ależ łuk - stęknął w podziwie Zoltan Chivay. - Ależ strzał! <br>- Do dupy z takim strzałem - wiedźmin otarł krew z twarzy. - Sukinsyn uciekł i sprowadzi kamratów.<br>- Trafiła! A to było chyba ze dwieście kroków!<br> - Mogła mierzyć do konia. <br> - Koń niczemu nie winien - sapnęła ze złością Milva, podchodząc do nich. Splunęła, patrząc na jeźdźca znikającego w lesie. - Chybiłam łapserdaka, bom się zdyszała krzynę... Tfu, gadzie, uciekaj z moim grotem! Żeby ci tak pecha