mam nadzieję, że nie ostatecznego) dla Andrzeja Żuławskiego. Typ jego geniuszu zawsze zmuszał go do oscylowania w pobliżu subtelnej granicy oddzielającej właściwą mu &lt;orig&gt;nadekspresję&lt;/&gt; od stuprocentowej grafomanii. Jeśli wahadełko przechylało się w stronę geniuszu, mogliśmy podziwiać "Diabła", czy "Najważniejsze jest kochać", kiedy jednak wahadełko przechyliło się na stronę grafomanii, otrzymaliśmy "Szamankę" oraz cykl felietonów w miesięczniku "Twój Styl". A swoją drogą stylistyczna &lt;orig&gt;nadekspresja&lt;/&gt; stylu Żuławskiego musi się wydawać owocem zakazanym wydającej to pismo pani Kaszubie (ona poważnie tak się nazywa), która spędziła większą część swego dorosłego życia na redagowaniu bezbarwnych przemówień powiatowych i wojewódzkich sekretarzy PZPR.<br><br> Wracając jednak do "Szamanki": można