nie przyćmił gwałtownych, krwiożerczych namiętności nadobnym pozorem, nigdy nie stroił zła w fałszywy blask wielkoduszności, i za to godzien jest najwyższych pochwał. &lt;gap&gt; nasze nerwy niechaj pogodzą się z bolesnymi wstrząsami, jeśli nasza dusza w zamian zostanie uwznioślona i wzmocniona"&lt;/&gt;. Podobnie - w zakresie stylu: wielkość i tragizm łączy się w dramatach Szekspira z urokiem słodkiej poezji.<br>Kluczowy sens ma wprowadzenie w tym miejscu pojęcia ironii, rozwiniętego wcześniej przez Fryderyka Schlegla w Rozmowie o poezji. U Szekspira - stwierdza August Wilhelm Schlegel - często odnosi się ona do całości akcji, a "mnóstwo jest spraw ludzkich, które wolno traktować z ironią, nie zacierając wieczystej granicy dobra