przejście. Tutaj otwór drzwiowy prowadził do mniejszej sali, a stamtąd na krużganek. Chłopiec szedł ostrożnie, niemal na palcach. W uszach zadzwoniła mu cisza. Stare mury milczały tajemniczym milczeniem, w którym było pełno szmerów, szelestów, jakby szare, -omszałe kamienie oddychały w półśnie.<br>Na krużganku poweselało, zrobiło się jaśniej i bardziej &lt;orig&gt;przestronno&lt;/&gt;. Szmat szarego nieba, wiszący nad warownymi murami, wlewał tu światło przesączone przez kaskady dzikiej zieleni. W głębi leżał mały dziedziniec, na którym pasła się brodata koza. Jaskółki przecinały powietrze i swym świergotem rozbudzały uśpione mury.<br>W pewnym miejscu krużganek urywał się, a wie1ka wyrwa w murze kazała chłopcu cofnąć się przezornie