Zenobia ze Szwajcarem.<br>- Cóż za miłe spotkanie - rzekła Zenobia z wyraźnym szyderstwem w głosie. - O, państwo, zdaje się, mieli jakieś kłopoty? - zauważyła moje mokre ubranie i kombinezon na Hildzie.<br>- Złapała nas burza - wyjaśniłem.<br>Do tej pory Zenobia mówiła po polsku, teraz przeszła na niemiecki. W tym języku zaczęła nas przedstawiać Szwajcarowi, który - jak to już zresztą zaznaczyłem - prezentował się bardzo sympatycznie. Był szczupłym blondynem lat około trzydziestu pięciu, wyglądał na wysportowanego, zadowolonego z siebie człowieka, nie mającego wielkich kłopotów i odnoszącego się do świata z wielką życzliwością &lt;page nr=86&gt;.<br> Zbliżając się do nas, już z daleka uśmiechał się przyjaźnie. Natomiast Zenobia od razu