razem z młodzieżą, tańczył z dziewczętami, brylował dowcipem, beztrosko dotrzymywał towarzystwa tej wesołej gromadzie i czuł się niemal ich rówieśnikiem. Byli to młodzi artyści, mieli przed sobą przyszłość i niczym nie przypominali fałszywego młodzieżowego stylu Izoldy. Gordon wszystkich ich znał, rozumiał i przyjaźnił się z nimi na równi z Ewą. Tak jak postanowił wtedy, po incydencie z Windygą.<br>Po kolacji Ewa zasiadła do fortepianu i zagrała finał "Karnawału" Schumanna.<br>Pod jej palcami Marsz Związku Dawida na Filistynów zabrzmiał tryumfem życia i młodości.<br>Tak zapewne musiała go grać Schumannowi jego Klara.<br><br><br>7<br>Był rok 1961. Niezapomniany dla Gordona. We wrześniu tego roku zapadło