osobą. Pozostałem więc siłą inercji przy Jelonku i nadal biegałem po mieście z dolarami. Wieczorami, i to coraz częściej, spotykałem się z Basią, bo właśnie o tej porze załatwiała swe cukierkowe interesy - i odprowadzałem ją od sklepu do sklepu. Nie mogłem jej nawet zaproponować kawiarni, bo moi waluciarze byli wszędzie. Tłumaczyłem się zresztą wyraźnymi instrukcjami bezpieczeństwa, co uznała za oczywiste. Jakże chętnie kupiłbym od niej te wszystkie cukierki, żeby tylko znalazła dla mnie więcej czasu! Raz mi je tylko sprzedała i wyrzuciłem wszystkie do śmieci, bo pachniały mydłem, ale poza tym była za dumna, żeby w tej formie przyjmować pomoc i