moralne głównych postaci z jego książek <gap> były to przeważnie moralizatorskie jeremiady o charakterze utopijnym, a patos kaznodziejski rozsadzał jego utwory. Witkiewiczowskie skupienie pozytywnych cech w osobach wywodzących się z prostego ludu miało na celu wydźwignięcie ich na piedestał homeryckich herosów, co - jak konstatuje Majda - okazało się zabiegiem co najmniej chybionym. Tragiczny paradoks polegał na tym, że pod Tatrami rzadko spotykało się Symków czy Zośki Galicki, z wyjątkiem chyba ludzi spod znaku brata Alberta <gap>. Ale dalej usprawiedliwia Witkiewicza twierdząc, że koncepcje te wynikały z jego pasji patriotyczno-obywatelskiej oraz potrzeby ukazania jasnej i wyraźnej perspektywy dla wykorzystania tych walorów do odzyskania przez