odruchu zdziwienia. Nie zapalając świateł po drodze, dotarła do hallu.<br>- Proszę. Jestem.<br>&lt;page nr=202&gt; Ze słuchawki przemówił basowy głos:<br>- Tu Strawski. Nie jest dobrze, proszę pani. Matka pani żądała, żebym nie telefonował. Ale ja nie mogę tego brać na swoje sumienie: niech państwo lepiej przyjadą.<br>Marta odpowiedziała:<br>- Tak, wiem, dziękuję panu, zaraz.<br>Ubrała się w jednej chwili, spojrzała na zegarek. Było pół do drugiej, zaledwie pół godziny temu wróciła z kina. Skrzydło jakiejś szafy trzasnęło. Paweł wyłonił się ze swojej sypialni zziębnięty.<br>- Co ty wyprawiasz? Co się tu dzieje?<br>- Z trudem rozwarła usta.<br>- Moja matka umiera.<br>Tak oto od siebie samej dowiedziała się Marta