całym Związku. Sam Jarosław nie był zwolennikiem wystąpień oponentów, lecz jawnie tego nie okazywał.<br>Umiał balansować pomiędzy przeciwnościami.<br>Był świetnym pisarzem. Kilka jego utworów zaliczyć można do klasyki literackiej. Uważam go za najwybitniejszego pisarza polskiego drugiej połowy dwudziestego wieku. Nikt nie zdołał go przekonać, aby uznał socrealizm za styl obowiązujący. Uciekał się do tematów uniwersalistycznych i nie można go osądzać jako przedstawiciela literatury czasu Polski Ludowej. Nie miał trudności z wyjazdami za granicę, przebywał często we Włoszech, gdzie urodziło się kilka jego książek, bardzo pięknych i czystych. A że żył w nienaturalnych warunkach politycznych, musiał jakoś wypośrodkować swe zachowanie. Obciążanie go