wtedy lat ponad pięćdziesiąt), narzucany przez Hugo rygoryzm był w pełni uzasadniony. Twarda realność zmuszała autora do zdecydowanego narzucania swej woli. Ale ponieważ nie tylko na próbach przekazywał aktorom szczegółowe wskazówki, lecz wpisywał je na trwale do didaskaliów, narzucają ton wszelkim inscenizacjom dramatu, jakie miały i kiedykolwiek będą miały miejsce. Unicestwia to, paradoksalnie (jeśli chce się iść za literą tekstu), możliwość wprowadzenia romantycznego stylu gry, wymagającego od aktora nie tylko opanowania do perfekcji warsztatu, lecz i przejawienia indywidualności własnej, koniecznej dla narzucenia widzom iluzji, że ich zachowania są spontaniczne a namiętności prawdziwie wielkie. Ale i z opanowaniem warsztatu nie było najlepiej