twarze przyjaciół, dzieli przyjaciół dziś widzianych od tych samych widzianych przedwczoraj - tam zrozumiały jest pęd do transformizmu i zainteresowanie transformizmem. Balzaka fascynuje ukazywanie się na powierzchni tych samych ludzi w coraz to innej postaci. Lucjan de Rubempré zjawia się na scenie Paryża jako prowincjonał, źle ubrany, nieobyty, znoszący męki nieśmiałości. Upływa rok: oto Lucjan jako znakomity dziennikarz, jedno z pierwszych piór w Paryżu, kochanek pięknych aktorek, lekkomyślny poeta, błyszczący w gronie złotej młodzieży. Wtedy upadek gwałtowny, zdawałoby się niepowrotny. I niespodziewanie Lucjan znowu na widowni, tym razem jako zimny dandys, przebiegły dyplomata, w dwuznacznej roli protegowanego księdza Carlosa Herrery, który jest