dramatyzm żywota artysty, poniżanego geniusza, którego nawet na szczytach sławy dotyka społeczny ostracyzm.<br>Anne Ubersfeld takie ukształtowanie psychiki bohatera, za wszelką cenę realizującego marzenia o karierze, interpretowała jako cechę, wprowadzającą sztuki Aleksandra Dumasa do kręgu dramatu mieszczańskiego. Zbliża je - według niej - do tego kręgu także finał każdej z nich, gdyż &lt;gap&gt;.<br>Uwodzili, zabijali - lecz Dumas świetnie wybiegał poza schemat tradycyjnego czarnego charakteru. Wprowadził do teatru romantyczny mit dobrego zbrodniarza. Jego mroczni bohaterowie wzbudzali mieszane uczucia u widzów. Od urodzenia byli napiętnowani jako dzieci o nieznanym lub niskim pochodzeniu, toteż nie mogli zająć w społeczeństwie miejsca, do jakiego byli predestynowani przez talenty i