Warszawie za sto lat nie będzie życia. Pojedziemy do Krakowa. Chodź pan gdzieś pod daszek, to panu wszystko opowiem.<br>- Ale sprawa jest czysta? Bo ja nie myślę się w nic mieszać!<br>- Bardzo czysta - zapewnił. - Będziemy żyć, jak teraz trzeba: z własnej pracy.<br>I w ten sposób zawarłem spółkę z Adolfem Wąsikiem. Zapewne pomyśli Pan Profesor, że znowu u podstaw całej sprawy legł czyn godny potępienia: przywłaszczenie ojcowskiej bransoletki. Myślałem i ja o tym. W parę miesięcy później znalazłem ojca w Łodzi, gdzie założył pracownię krawiecką w pierwszorzędnym punkcie, tuż obok Grand Hotelu. Ucałowałem wymizerowaną matkę, zdumiałem się na wiadomość, że siostra