obok Niemcewiczowskiego Pana Nowiny (1811), stanowiącego rodzimy wariant typu pod koniec stulecia obecnego w całej Europie.<br> Nowiniarz jest doskonałym przykładem obumierania klasycystycznej postaci gatunku. Pozostający pod presją tradycji autor nie umie ożywić ani starego układu postaci (posażna jedynaczka między dwoma konkurentami, &#132;złym" sekretarzem ministra i &#132;dobrym" bohaterem spod Wagram), ani schematycznego biegu akcji, która pozostaje nader słaba zarówno ze względu na brak intrygi jak komizmu. Trudno po prostu zbudować dobrą komedię na drobnych (jak chciała poetyka), &#132;domowych" śmiesznostkach nowiniarza (ojca panny). W dodatku brak umiejętności tworzenia komicznych postaci sprawił, iż chwilami nie wiemy, czy bohaterem jest tata &#150