się po to, by skomplikować życie tej dziewczynce. Teraz zrozumiała, że to był błąd. Ale niczego już przecież nie można było cofnąć. Spojrzała na Walczaka, jakby szukając u niego pomocy. Ale on jej nie widział, wpatrzony w Zuzię. <br>- Jesteś Zuzanną Lechicką - powiedział. <br>Zapadła cisza, po twarzy Zuzi bezgłośnie płynęły łzy. Walczak wyjął z portfela zdjęcie Jasia i podał je Zuzannie. <br>- To jest zdjęcie twojego ojca. <br>Zuzia wzięła je drżącą ręką. Widać było, że nie bardzo wie, co z nim zrobić. Ewelina je od niej odebrała i schowała do szuflady. <br>- Najlepiej wracajcie do domu - powiedziała. <br>Oboje spojrzeli w jej stronę. <br>- Ale ja