jedno było piwne, a drugie zielone. Zazdrościłem urody Plujowi. Gdyby nie liczne piegi na nosie, mógłby uchodzić za słowiańskiego bożka. Co prawda w postaci i w ruchach miał caś kobiecego, ale ten brak nadrabiał barytonem o pięknym brzmieniu. Wanię szpeciło bielmo na oku i zadarty nos, ale z nas trzech Wania był chyba najbardziej męski. Trudne życie wcześnie go ukształtowało. Na górnej wardze puszczał mu się już nieznaczny puszek. Golił go brzytwą Siemionycza w nadziei, że do jesieni będzie miał już prawdziwe wąsy. Zamierzał olśnić nimi Wieroczkę. Na razie tęsknie wzdychał do jej fotografii wiszącej nad łóżkiem.<br><br>Wracaliśmy do Kijowa pełni