drugiej tragedii. Ta ostatnia powstała pod najsilniejszym wpływem nowego teatru. Zaznaczył się on głównie w wyrazistej liryzacji tekstu zwłaszcza w scenach śpiewu Ulla przy wtórze harfy (akt 3 sc. 2 i akt 4 sc. 1), gdzie obowiązujący trzynastozgłoskowiec zastąpiony został przez wiersz ośmio i sześciosylabowy. Wanda jest zresztą ostatnią tragedią Wężyka. Powrócił on do dramatu dopiero po przejściu przez doświadczenie historycznej powieści, wyzwolony już z presji reguł gatunkowych, zarówno tych ograniczających rolę tła dziejowych wydarzeń i tłumiących rozmach malarski autora, jak tych nie pozwalających wyjść z tego tła żywym postaciom drugiego planu.<br> Ostatecznie zatem w roku 1817 pisarz wycofuje się na