się przed ojcem. Wybuchnąłem płaczem, zlazłem z tapczana, włożyłem ojcowski, czarny garnitur i powlokłem się na ulicę Żurawią. Po drodze uświadomiłem sobie, że ojca spotkałem przed dwoma tygodniami na ulicy w pełni sił, że żartował z mojej tajemniczej pracy naukowej i że zaprosił mnie na obiad w pierwszy dzień świąt Wielkiejnocy, który przypadał w najbliższą niedzielę. Telegram wydał mi się nagle jakąś straszliwą pomyłką albo makabrycznym żartem i choć ledwo się trzymałem na nogach, wbiegłem na drugie piętro jak piętnastolatek. Otworzyła mi drzwi jakaś starsza kobieta z kartoflowatym nosem. Po chwili domyśliłem się, że to moja siostra, której nie widziałem od