wewnętrznie, realizowało wielu twórców, m.in. Chlondowski w &lt;name type="tit"&gt;Missa brevis et facilis&lt;/&gt; (1910), &lt;name type="tit"&gt;Missa Dominicalis I&lt;/&gt; (1936), &lt;name type="tit"&gt;Missa Dominicalis II&lt;/&gt; (1948), &lt;name type="tit"&gt;Missa Puerorum&lt;/&gt; (1948), Karczyński w &lt;name type="tit"&gt;Missa in honorem BMV Reginae Coelorum&lt;/&gt; (1912), Poradowski w &lt;name type="tit"&gt;Missa prima&lt;/&gt; (1940), &lt;name type="tit"&gt;Gniot w Missa brevis&lt;/&gt; (1948), Łuciuk w Mszy łacińskiej ku czci Św. Wincentego a Paulo (1959), Paciorkiewicz w &lt;name type="tit"&gt;Missa brevis&lt;/&gt; (1973) oraz inni twórcy w mszach niedatowanych, m.in.: Dembiński w &lt;name type="tit"&gt;Mszy pasterskiej&lt;/&gt;, Furmanik w &lt;name type="tit"&gt;Missa pastoralis&lt;/&gt; i &lt;name type="tit"&gt;Missa prima&lt;/&gt;, Stuligrosz w &lt;name type="tit"&gt;Mszy na motywach dawnych mistrzów&lt;/&gt;.<br>Odmienną koncepcję formy zastosował Maliszewski w rozbudowanej Missa Pontificalis (1930). Poszczególne części utworu (poza Sanctus) są przeważnie silnie