zawsze jakiegoś opiekuna, który zwał się u Anglosasów mundbora, u Longobardów mundoald, a w karolińskich spisach praw Sasów, Fryzów i Turyngów określany był łacińskim terminem tutor. W razie śmierci męża najbliższy męski krewny zmarłego zostawał opiekunem wdowy i od niego kolejny pretendent do jej ręki musiał kupić nad nią mund.<br> Władza opiekuńcza miała więc wartość materialną, i to niemałą. Lex Saxonum określa cenę mundu na 300 solidów, ale ta norma dotyczy saskiej arystokracji, którą Karol Wielki starał się zjednać, wywyższyć i odgrodzić od saskiego pospólstwa57. Elity społecznej dotyczyła również wzmianka Ibrahima ibn Jakuba o "darze ślubnym" u Słowian. Mowa o drużynnikach Mieszka