przeczuciami, nawiedzającymi mnie w gorączce. Niedobra klamka sąsiednich drzwi nie chciała trwać nieruchomo i poruszała się pod naciskiem jakiejś niewidzialnej ręki, ilekroć w nieuwadze spuszczałam ją z oczu. A jeśli udawało mi się wytrwać w uporczywej uwadze, nachodziły mnie ohydne rojenia o krwawiących ciałach, nad którymi znęcała się moja wyobraźnia. Wreszcie było mi tego za wiele, wołałam mamę i dostawałam burę za to, że boję się powiedzieć, co mi jest. Zostawałam sama ze strachem i zlodowaciałymi nogami. Męczennica nieczystej fantazji, słusznie za swój grzech pokarana.<br>Ale przyszedł czas książek, żeby osłonić mnie od lęku przed sobą i paskudztwem własnych myśli. Przepędziły