pod uwagę uważano proroków za pewien rodzaj derwiszów, czyli żebrzących mnichów, należących do muzułmańskich bractw religijnych o charakterze mistycznym, wprawiających się w ekstatyczny trans za pomocą muzyki i tańca. Tym samym prorocy przestawali być zjawiskiem jedynym w swoim rodzaju w świecie starożytnym. W wyniku studiów nad tekstami innych ludów Bliskiego Wschodu zwrócono uwagę na fakt występowania podobnych zjawisk i gdzie indziej, np. w starożytnym Ugarit. Zresztą i sam Stary Testament w opowieści o złożeniu przez Eliasza ofiary na górze Karmel wskazuje, że także Baalowi służyli tego rodzaju ludzie, których nazywano prorokami. Z tej opowieści dowiadujemy się, że było czterystu pięćdziesięciu proroków