Jeśli więc staje przed nami nagląca potrzeba, myślę, że byłaby nią konieczność pogodzenia dwóch zasad sprzecznych, z których jedna indywidualizuje ludzi, druga - wiąże ich wspólnotą. Niewątpliwie swoje własne problemy można rozwiązać przy pełnym poczuciu własnej odrębności i przekreślając solidarność z ludzkim plemieniem. Religia otwiera dla takiej jednostki bramę dość szeroką. Wstrzymuję się w tej chwili od oceny podobnej postawy, stwierdzam tylko, że w obrębie życia jednostki jest ona możliwa i co więcej, w wypadkach wyjątkowych, może przynieść znaczniejsze osiągnięcia.<br> Natomiast sankcja społeczna, prawo życia zbiorowego muszą nad taką postawą zawiesić znak zapytania, i rzeczywiście zawieszają go, choć wątpić można nieraz w