grupy była duża. Konstruuje się mierniki spoistości grupy, bada się przypadek, gdy wewnątrz grupy można wyróżnić podgrupy względnie spoiste, itp.<br>Modele odnoszące się do grup dużych są, jak już wspomniałem, formułowane przeważnie w języku probabilistycznym. Nieraz się przy tym okazuje, że klasyczne rozkłady prawdopodobieństwa nie wystarczają do realizacji tego celu. Wydaje się w szczególności, że rozkład normalny nie odgrywa w naukach społecznych roli tak centralnej, jak w biologii. Stąd próby wyjścia poza repertuar środków klasycznych, np. konstruowane ostatnio przez Mandelbrota rozkłady "wydłużone" &lt;foreign lang="eng"&gt;(long-tailed)&lt;/&gt;, dobrze charakteryzujące takie zjawiska, jak - powiedzmy - rozkład miast danego kraju pod względem wielkości albo częstość, z jaką cytowane