Elementy, dotąd ułożone w warstwy, układają się w koło. Kolistość<br>niweluje różnice. I ostatecznie znosi je w obrazie XXXIX - Fixatio.<br>Naczynie jest ciągle zapieczętowane, ale wewnątrz widać już tylko jasną<br>tarczę spowitą płomieniami. Wszystko płonie i trzeba to rozumieć jako<br>finalny triumf ognia - twórczego i przemieniającego. Nic więcej.<br> Toteż figura XL - ostatnia - nie wnosi nic nowego do przedstawionego<br>dramatu. Jest retoryczną konkluzją tego, co obejrzeliśmy. Naczynie<br>stłuczone. Jego wnętrze otwarte na zewnątrz. Nie ma żywiołów. Widzimy<br>wystygłą resztkę spektaklu. Wewnątrz, pośród pękniętego szkła, kolista<br>tarcza kojarzy się z ikonografią śmierci. Jest aż nadto podobna do<br>osławionych pośmiertnych przestrzeni. Są one opisywane